από την Άννα Μαρία Life Coach
Όταν η καρδία μένει πίσω
Πόσες φορές είπαμε “θα τον/την πάρω αύριο” και το αύριο δεν ήρθε ποτέ; Πόσες φορές αγνοήσαμε το μήνυμα, το βλέμμα, την ανάγκη του άλλου γιατί “είχαμε πολλή δουλειά”; Στην αρχή, μοιάζει με προσωρινή αναβολή. Στη συνέχεια, γίνεται συνήθεια. Και στο τέλος, οι άνθρωποι που αξίζουν… απλώς απομακρύνονται.
Κι όταν έρθει η στιγμή να κοιτάξουμε γύρω, να γιορτάσουμε ή να πέσουμε, να θέλουμε κάποιον να μοιραστούμε κάτι — η σιωπή πονάει. Γιατί η επιτυχία δεν έχει αξία, αν δεν υπάρχει μια καρδιά να την αγκαλιάσει.
Όταν το επάγγελμα υποχωρεί
Από την άλλη, αν αγνοήσουμε τη δουλειά μας, τις φιλοδοξίες μας, αν παραμελήσουμε την εξέλιξή μας για να μη “χάσουμε κάποιον”, τελικά χάνουμε εμάς. Και τότε αρχίζει η πίκρα. Το “έδωσα πολλά”, το “έμεινα πίσω”, το “δεν είμαι πια εγώ”.
Η αγάπη, αν είναι αληθινή, δε μας ζητάει να μικρύνουμε για να χωρέσουμε. Μας στηρίζει να γίνουμε περισσότεροι — πιο ολοκληρωμένοι.
Στη σύγχρονη εποχή, όπου οι ρυθμοί τρέχουν και η επαγγελματική επιτυχία συχνά θεωρείται αυτοσκοπός, η καρδιά μας –οι σχέσεις, τα συναισθήματά μας, οι άνθρωποι που αγαπάμε– μένει πίσω. Κι όμως, η ευτυχία δεν είναι μονόπλευρη. Είναι ισορροπία. Ανάμεσα στο “πρέπει” και στο “θέλω”, στο “δουλεύω” και στο “ζω”.
Τι πρέπει να κοιτάμε;
- Στον εαυτό μας: Να μην παραμελούμε τις προσωπικές μας ανάγκες. Δεν είμαστε μηχανές. Έχουμε όρια, ανάγκες για ξεκούραση, για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, για πράγματα που μας γεμίζουν.
- Στη δουλειά μας: Να έχει νόημα για εμάς. Να μην είναι απλώς ένα μέσο για επιβίωση, αλλά να δίνει και κάτι πίσω – εξέλιξη, αυτοεκτίμηση, ακόμα και ευκαιρίες για δημιουργικότητα.
- Στους ανθρώπους μας: Να μην τους θεωρούμε δεδομένους. Οι άνθρωποι δεν περιμένουν για πάντα. Αν αξίζουν, αν μας αγαπούν και μας νοιάζονται, τότε χρειάζονται χρόνο, αλήθεια και παρουσία.
Πώς συνδυάζονται καρδιά και επάγγελμα;
- Με αυθεντικότητα: Να είμαστε ίδιοι μέσα και έξω. Να μην φοράμε μάσκες για να χωρέσουμε στον επαγγελματικό χώρο, γιατί αργά ή γρήγορα κουραζόμαστε.
- Με όρια: Να μην αφήνουμε τη δουλειά να εισβάλλει παντού. Ένα “όχι” στο mail του Σαββάτου, ένα “ναι” στο κυριακάτικο καφέ με φίλους, σώζει σχέσεις και ψυχική υγεία.
- Με συνείδηση: Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις αλλά και αυτούς που έχεις δίπλα σου, δεν πρέπει να θυσιάζεις το ένα για το άλλο. Αν δεν μπορείς να συνδυάσεις και τα δύο, τότε κάτι χρειάζεται αναθεώρηση.
Τι να προσέχουμε για να μην χαθούμε σαν άνθρωποι
- Να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, όχι μόνο τις εξωτερικές απαιτήσεις.
- Να μη βάζουμε την αξία μας μόνο σε τίτλους ή επιτεύγματα.
- Να μην ξεχνάμε τι μας κάνει να χαμογελάμε όταν όλα τα άλλα σωπαίνουν.
Και τι να προσέχουμε για να μην χάσουμε εκείνους που αξίζουν
- Τον χρόνο που αφιερώνουμε.
- Τα λόγια που δεν λέμε.
- Τα μικρά πράγματα που δείχνουν πως κάποιος μας νοιάζει.
- Την ειλικρίνεια: να είμαστε παρόντες, όχι απλώς διαθέσιμοι.
- Μικρές πρακτικές που χτίζουν ισορροπία
- Καθημερινή παύση: Πέντε λεπτά την ημέρα, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς υποχρεώσεις. Απλώς να ρωτήσεις τον εαυτό σου: “Πώς είμαι;”
- Χώρος για τους ανθρώπους: Ακόμη κι αν δεν μπορείς να δεις κάποιον, ένα μήνυμα “σε σκέφτομαι” είναι μια γέφυρα.
- Οριοθέτηση χρόνου: Δουλειά είναι δουλειά. Όταν τελειώνει, τελειώνει. Μάθε να κλείνεις το laptop και να ανοίγεις τη ζωή σου.
- Κοινά όνειρα: Μίλα με τον/την σύντροφό σου, με τους φίλους σου. Συνδυάστε στόχους, σχεδιάστε μαζί — γιατί αλλιώς, ο καθένας τραβά δικό του δρόμο και κάπου η διασταύρωση χάνεται.
Το ζύγισμα που δε γίνεται πάντα ισότιμο
Θα υπάρχουν φάσεις που θα πρέπει να δώσεις περισσότερο στη δουλειά. Άλλες φορές, περισσότερο στην καρδιά. Το θέμα δεν είναι να είναι πάντα 50-50. Το θέμα είναι να είσαι ειλικρινής με το πού βρίσκεσαι και να μη μένει κανείς —ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι— παραμελημένος για πολύ.
Η καρδιά χρειάζεται χώρο. Το επάγγελμα χρειάζεται ενέργεια. Εσύ χρειάζεσαι τα δύο να λειτουργούν μαζί, για να μη γίνει η ζωή σου ένα κενό ανάμεσα σε επιτεύγματα και χαμένες ευκαιρίες.
